De Lofoten stonden al meer dan 30 jaar op mijn lijstje met plekken waar ik nog eens heen wilde. Vanwege het verhaal van Edgar Allen Poe (Maelstrom), vanwege de middernachtzon, vanwege de ruige natuur, de prachtige vissersdorpen, de afgelegen ligging…
Meer dan genoeg redenen om er dan eindelijk maar eens heen te gaan. Wat ons in 1984 op de motor deed besluiten naar het zuiden af te buigen en het noorden te laten voor wat het was waren de langdurige en intense regenbuien die we tegenkwamen. Daar was in 2016 geen sprake van. Het weer was op een enkele dag bijna 3 weken onafgebroken aangenaam. Niet warm of te warm maar een aangename voorjaarstemperatuur. Het weer waarbij je voor het eerst weer zonder jas naar buiten durft.
Inmiddels horen de Lofoten tot een van de meest gefotografeerde delen van Noorwegen. Ondanks de ligging is het een geliefd toeristenoord. Het leven draait er om de toeristen en de visserij. En als die toeristen er niet zijn (zoals half mei) dan is er ook bijzonder weinig leven. Blijven de op rekken te drogen gehangen stokvissen over.
Het bereizen van de eilandengroep kan natuurlijk met alle mogelijke vervoersmiddelen. We hebben wandelaars gezien, fietsers, motorrijders, gigantische caravans, enorme campers en een handvol VW-bussen. Zo één hebben wij ook sinds kort. Afgezien van wat pech op de tweede dag van onze vakantie (meer herinner ik me er niet van – vraag me er maar niet om) is het een ongekende luxe om alles bij je te hebben en toch binnen 10 minuten weer op weg te zijn. En voor ons een groot voordeel: je kunt bijna zonder enige beperking overal komen. Fotospullen bij de hand maar ook een kop koffie is zo gezet. En als je je gedraagt dan kun je op een stil plekje rustig blijven overnachten. Dat betekent dat je niet de BBQ opstookt en het tuinstel uitklapt: leave no trace – only take pictures.